نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانشیار، گروه حقوق جزا، دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران
چکیده
تازه های تحقیق
نتیجهگیری
هرچند تا کنون سیاستگزار جنایی جمهوری اسلامی نتوانسته است از مجازاتهای عبادی در پاسخدهی به جرم بهره ببرد و تجربه قضایی موردی هم به لحاظ عدم کارشناسی لازم و نبود ضوابط مشخص تجربه ناخوشایندی را از اینگونه مجازاتها عرضه کرده است اما چنین نیست که نتوان از این مجازاتها در پاسخدهی به جرم بهره برد. آری استفاده بدون ضابطه و دلبخواهی از این مجازاتها میتواند نگرش جامعه به دین و کارآمدی دین در اداره امور جامعه را زیر سوال ببرد اما اشکالاتی که در بهرهگیری از این مجازاتها تصور میشود آنقدر قوی نیستند که نتوان به الگوی مشخصی در این خصوص رسید. البته این مهم مستلزم فهم درست اسلامیسازی حقوق و از جمله حقوق کیفری است که در کشور ما به صورت ناقص در حد فقهیسازی فهم شده است. حقیقت این است که اسلامیسازی حقوق کیفری مستلزم بهرهگیری از مبانی و اصول مشخصی در این زمینه است که ضمن حفظ ماهیت حقوق کیفری هدفها و رسالت اسلام و البته ضوابط شریعت واقعیتهای اجتماعی را نیز لحاظ کند. متأسفانه تاکنون پژوهش درخور توجهی در باب بایستههای اسلامیسازی حقوق کیفری صورت نگرفته است.
کلیدواژهها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
Within Islamic criminal policy, there exists a category of punishments distinguished from others by the requisite intention of seeking proximity to God (qasd al-qurbah); without this intention, the act is invalid. The primary and unique specified instance of such punishments is expiations (kafārāt). Despite their fiqhi basis, these punishments have not been formally codified in the penal laws of Islamic countries, with only sporadic reports of their application in judicial practice. Conversely, some judges have incorporated such punishments into their criminal sentences. This raises a fundamental question: can these devotional punishments be utilized as a response to crime? This article, employing a descriptive-analytical method and drawing on jurisprudential sources, investigates the permissibility of utilizing such punishments within the framework of Islamic criminal policy. The findings indicate that, despite arguments against their permissibility - such as the necessity of devotional intent (niyyah) which is difficult to ascertain and measure, the potential for fostering hypocrisy (nifāq) and ostentation (riyā'), and the impermissibility of instrumentalizing religion - other evidence supports their use. This includes emulating the model of expiatory punishments (kafārāt), the greater efficacy and effectiveness of such sentences, particularly their rehabilitative and educative effects, among others. Upon evaluating the aforementioned evidence, the study proposes that, contingent upon the offender's consent, the use of devotional punishments - particularly as supplementary sentences - is feasible, though the necessity for their standardized regulation must not be overlooked.
کلیدواژهها [English]