بکارگیری هوش مصنوعی در مناصب مشروط به عدالت در سنجه‌ی فقه امامیه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار گروه فقه و حقوق، پژوهشکده مطالعات اسلامی در علوم اسلامی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران و دانشیار گروه الهیات، دانشکده حقوق و الهیات، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان،ایران

2 استادیارحقوق خصوصی-گروه پژوهشی فقه و حقوق اسلامی، پژوهشکده مطالعات اسلامی در علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد. مشهد. ایران

چکیده

عدالت یکی از ارکان اصلی در شریعت اسلامی است تا جایی که در فقه امامیه، واگذاری بسیاری از مناصب، مشروط به تحقق این صفت در افراد شده‌است. با توجه به نقش فزاینده هوش مصنوعی در مداخلات اجتماعی و بکارگیری آن در مناصب مختلف، بررسی امکان تحقق عدالت در این سیستم‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف اصلی این پژوهش تبیین ماهیت و قلمروی عدالت در شریعت اسلامی برای حصول به معنای واحد و تطبیق مفهوم آن بر انواع مختلف هوش مصنوعی، جهت اعتبار سنجی واگذاری مناصب مشروط به عدالت به هوش مصنوعی از منظر فقه امامیه است. با روش توصیفی_ تحلیلی نتایج نشان داد تقبیل مسئولیت به هوش مصنوعی محدود که مبتنی بر داده های اسلامی است، در آن مناصبی که شرط عدالت در آن جنبه طریقتی دارد و فاقد پیچیدگی‌های قضاوت اخلاقی و انسانی است و بیشتر جنبه اجرایی و اداری دارند، به شرط تحقق اهداف عدالت، امکان‌پذیر است. در دوره کنونی، تحقق عدالت توسط هوش مصنوعی عمومی و فوق‌العاده، با چالش‌های جدی مواجه است، زیرا این سیستم‌ها از پیچیدگی و خودمختاری بالایی برخوردارند و ممکن است خارج از چارچوب‌های تعریف‌شده عمل کنند.

تازه های تحقیق

نتیجه‌گیری

عدالت، مفهومی پویا و چندبعدی است که همواره باید با تحولات زمانه هماهنگ شود، در عین حال که اصول بنیادین خود را حفظ می‌کند. عدالت در مفهوم جامع خود، مسیری است که انسان را به مقام والای انسانیت رهنمون می‌سازد. این مسیر از عدالت فردی آغاز می‌شود، جایی که فرد با پایبندی به اصول و مقررات شرع مقدس اسلام، در تمامی ابعاد زندگی خود اعتدال و میانه‌روی را پیشه می‌کند. در جهت تبیین ملاک عدالت در فقه امامیه، می‌توان گفت که عدالت به معنای قرارگیری هر شیء در جای شایسته خود، از الفاظ مشککّ است که دارای مراتب مختلف و شدت و ضعف است. به این صورت که مراتب عدالت مورد نظر شارع برای مناصب و احکام مختلف به نسبت اهمیت آن منصب، متغیر است. سنجش «عملکرد صحیح یک الگوریتم» که مبتنی بر فرآیندهای قابل رصد و کنترل و تطابق کامل با الزامات و شاخص‌های شرعی و عدالت‌محور باشد، در سطح طریقتی عینیت یافته و معادل همان معیارهای ظاهری عدالت انسانی است. همان طور که موارد متعدد فقهی نشان می‌دهد، در سطح طریقتی، انتساب عدالت مشروط به اتصاف نفسانی نیست، بلکه مبتنی بر دقت انجام عمل در محدوده وظایف و انضباط ظاهری است و می‌تواند بر خروجی‌های سیستم‌های هوشمند (فاقد اراده و نفس انسانی) نیز حمل شود. از این رو تقبیل مسئولیت به هوش مصنوعی محدود در مناصبی که عدالت مورد نیاز در آن‌ها از نوع عدالت طریقتی بوده و فاقد پیچیدگی‌های قضاوت اخلاقی و انسانی می‌باشند و بیشتر جنبه اجرایی و اداری دارند؛ از قبیل شاهد، کاتب، عامل در زکات و...، امکان‌پذیر است. اما در مناصبی که شرط عدالت جنبه موضوعی دارد امکان تقبیل مسئولیت وجود ندارد. در دوره کنونی، تحقق عدالت توسط هوش مصنوعی عمومی و فوق‌العاده، با چالش‌های جدی مواجه است، زیرا این سیستم‌ها از پیچیدگی و خودمختاری بالایی برخوردارند و ممکن است خارج از چارچوب‌های تعریف‌شده عمل کنند.

در عصر حاضر، با ظهور فناوری‌های نوین، مفهوم عدالت الگوریتمی نیز به عرصه آمده است. عدالت الگوریتمی از خاستگاهی بشری و نسبی برخوردار است، در حالی که عدالت شرعی ریشه در وحی الهی دارد و ابعاد اعتقادی، اخلاقی و اجتماعی گسترده‌ای را شامل می‌شود علی‌رغم تفاوت‌های ظاهری، می‌توان پیوندی سازنده میان عدالت الگوریتمی و عدالت شرعی برقرار کرد. عدالت الگوریتمی و عدالت شرعی در اصل «قرار گرفتن هر چیز در جایگاه مناسب» مشترک‌اند. وقتی عدالت الگوریتمی به گونه‌ای طراحی و اجرا شود که هوش مصنوعی در جایگاه متناسب خویش قرار گیرد و عدالت طریقتی را تحقق بخشد، می‌تواند نقطه تلاقی با عدالت شرعی باشد. عدالت الگوریتمی در موقعیت کنونی نمی‌تواند مصداق کامل عدالت شرعی موضوعی باشد، بلکه یک مفهوم مشابه و ابزاری تکمیلی برای تحقق عدالت در فضای دیجیتال است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

The Application of Artificial Intelligence in Positions Conditional upon Justice (‘Adālah): An Imāmī Jurisprudence Apprisal

نویسندگان [English]

  • Seyedeh fatemeh Tabatabaee 1
  • Mahdieh Latifzadeh 2
1 - Associate Professor Department of Islamic Jurisprudence and Law, institute for Islamic Studies in Humanities, Ferdowsi University of Mashhad. -Associate Professor, Department of Theology, Faculty of Law and Theology,
2 Assistant professor of private law, Department of Islamic Jurisprudence and Law, Institute for Islamic Studies in Humanities, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran
چکیده [English]

Justice (‘Adālah) constitutes a fundamental pillar of Islamic law, to the extent that in Imāmī jurisprudence, the assignment of numerous public and religious positions is contingent upon an individual possessing this attribute. Given the increasing role of Artificial Intelligence (AI) in social relations and its deployment across various roles, examining the feasibility of realizing justice within these systems is of paramount importance. The primary objective of this research is to elucidate the nature and scope of justice in Islamic law to arrive at a unified definition, and to apply this concept to different types of AI. This serves to validate, from an Imāmī jurisprudential perspective, the permissibility of assigning positions conditional upon justice to AI systems. Employing a descriptive-analytical method, the findings indicate that delegating responsibility to Limited AI - systems based on Islamic data - is feasible for positions where the condition of justice is primarily procedural, lacking the complexities of moral and human judgment, and which are largely executive and administrative in nature, provided the objectives of justice are fulfilled. In the contemporary era, the realization of justice by General and Superintelligent AI faces significant challenges, as these systems possess high complexity and autonomy and may operate outside of predefined frameworks.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Algorithmic Justice
  • Sharīʿah Justice
  • Imāmī Jurisprudence
  • Artificial Intelligence
  • Islamic Law
بحرانى، آل عصفور، یوسف بن احمد بن ابراهیم. (۱۴۰۵ق). الحدائق الناضرة فی أحکام العترة الطاهرة. قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
بحرانى، هاشم بن سلیمان. (۱۴۱۵ق). البرهان فی تفسیر القرآن. قم: مؤسسه البعثة، قسم الدراسات الإسلامیة.
بستانى، فواد افرام. (۱۳۷۵). فرهنگ ابجدی. تهران: اسلامی.
حائرى، سید محمد مجاهد طباطبایى. (۱۲۹۶ق). القواعد و الفوائد و الاجتهاد و التقلید (مفاتیح الأصول). قم: مؤسسه آل البیت علیهم السلام.
حلّى، مقداد بن عبد اللّه سیورى. (۱۳۸۸). کنز العرفان فی فقه القرآن. ترجمه عبد الرحیم عقیقى بخشایشى. قم: نوید اسلام.
خمینى، سید روح اللّه موسوى. (۱۴۲۴ق). توضیح المسائل. قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
خمینى، سید روح اللّه موسوى. (۱۴۲۵ق). تحریر الوسیلة. ترجمه على اسلامى. قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
خویى، سید ابو القاسم موسوى. (۱۴۱۸ق). التنقیح فی شرح العروة الوثقى. قم: تحت اشراف جناب آقاى لطفى.
دزفولى انصارى، مرتضى. (۱۴۱۴ق). رسائل فقهیة. قم: کنگره جهانى بزرگداشت شیخ اعظم انصارى.
صرفی، زهرا؛ پورکاویان، زینب. (۱۴۰۱). عدالت فردی در نامه‌های امیر المؤمنین امام علی علیه السلام به کارگزاران در نهج البلاغه. پژوهش‌نامه علوی، ۱۳(۱)، ۳۱-۵۸.
طبرسى، فضل بن حسن. (۱۳۷۲). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران: ناصرخسرو.
طریحى، فخر الدین بن محمد. (۱۳۷۵). مجمع البحرین. تهران: مرتضوی.
طوسى، محمد بن الحسن. (۱۴۱۴ق). الأمالی. قم: دار الثقافة.
طیب، عبدالحسین. (۱۳۶۹). اطیب البیان فی تفسیر القرآن. تهران: اسلام.
عاملى، محمد بن مکى (شهید اول). (۱۴۱۰ق). اللمعة الدمشقیة فی فقه الإمامیة. بیروت: دار التراث - الدار الإسلامیة.
قاضوی، سید محمد؛ واعظی، احمد. (۱۴۰۲). نسبت رویکردهای مختلف به ذهن با امکان هوش مصنوعی قوی. نشریه نقد و نظر، ۲۸(۳)، ۱۵۸-۱۸۷.
قرشی، سید علی اکبر. (۱۳۷۱). قاموس قرآن. تهران: دار الکتب الإسلامیة.
قمّى، على بن ابراهیم. (۱۴۰۹ق). تفسیر القمی. قم: دار الکتاب.
کریمی، محمدتقی. (۱۳۹۱). درآمدی بر شاخص‌های عدالت سیاسی در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت. معرفت سیاسی، ۴(۲)، ۲۵-۴۴.
کلینى، محمد بن یعقوب. (۱۳۶۹). أصول الکافی. ترجمه مصطفوى. تهران: کتابفروشی علمیه اسلامیه.
گیلانى، شفتى، سید محمد باقر. (۱۴۰۹ق). تحفة الأبرار الملتقط من آثار الأئمة الأطهار. اصفهان: انتشارات کتابخانه مسجد سید.
مطلبی کربکندی، حسین؛ بنیانی، محمد. (۱۳۹۴). بررسی کارکرد هوشمند مصنوعی ضعیف در اقسام علم و آگاهی با توجه به مبانی معرفت شناسی صدرائیان. اندیشه دینی، ۱۵(۵۵)، ۱-۲۶.
نجفى، محمد حسن (صاحب الجواهر). (۱۴۰۴ق). جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
نراقی، ملا احمد. (۱۳۷۸). معراج السعادت. تهران: پیام آزادی.
یزدى، سید محمد کاظم طباطبایى. (۱۴۱۵ق). سؤال و جواب. تهران: مرکز نشر العلوم الإسلامی.
یزدى، سید مصطفى محقق داماد. (۱۴۲۰ق). وصیت، تحلیل فقهى و حقوقى. تهران: مرکز نشر علوم اسلامى.